Sto Metrów Mody – Muzeum Wertykalne w Tokio

Idea. Tkanka działki potraktowana została jako elastyczna tkania, którą naciągając i wyciągając do góry, a następnie skręcając możemy uformować założony i wynikający z analiz projektowo-programowych kształt.

 

Koncepcja programowo-przestrzenna i architektoniczna muzeum

Funkcja muzeum powszechnie kojarzona jest z horyzontalnymi budynkami o szerokim poziomym układzie programowo-przestrzennym. Są to obiekty będące opakowaniami ekspozycji, miejscami indywidualnej kontemplacji, ale także płaszczyznami spotkań, wciągającymi społeczeństwo w swój świat.
Jak na niewielkiej działce w zurbanizowanej gęstej tkance miejskiej wytworzyć plac wciągający ludzi do wnętrza?
Jak wytworzyć przestrzeń publiczną będącą forum spotkań?
Jakie są wertykalne powiązania warstwowego ustroju horyzontalnych poziomów?
Ze względu na małe wymiary działki zlokalizowanej w intensywnie zurbanizowanej tkance miejskiej Tokyo, szeroki program muzeum mody został rozłożony wertykalnie na 22 poziomy (19 powyżej poziomu terenu). Uzyskano funkcjonalny stos warstw – „kwadratów programowych”.
W celu wytworzenia urbanistycznej pustki, z której ukształtowany zostanie publiczny plac wciągający do wnętrza budynku, przesunięto „kwadrat programowy” poziomu wejściowego do przyziemia, komunikując go z miastem prowadzoną szeroko rampą.
Rampa płynnie przechodzi niżej, formując poziom holu wejściowego na kształt  i koloryt spływającej  zastygłej lawy, na której umieszczono podesty danych funkcji -recepcji, sklepu z pamiątkami, miejsc siedzących. Forma przyziemia nawiązuje do świętej góry - wulkanu Fuji; dolna część jest metaforą lawy, zaś jej stożkowana górna struktura – ośnieżonych szczytów.

W parterze zorganizowano plac na stokach wytworzonych z płaszczyzn, które niczym elastyczny materiał wyciągnięte są z narożników działki. Łączą się one w głębi terenu i poprzez skręcenie przechodzą w górę do narożników podniesionych kondygnacji.
Płaszczyzny zadaszenia placu ukształtowane zawijającą się tkaniną umożliwiają wyświetlanie obrazów i prezentacji multimedialnych.
Uniesiony ponad poziom miasta stos „kwadratów programowych” poddano dalszej obróbce, wstępnie przesuwając je względem siebie, zgodnie z ruchem obrotowym w ramach wytyczonych  przez granicę działki opracowania.
Poszczególnym poziomom stosu przypisano konkretne (funkcje )zadania, w kolejności założonego i przetransformowanego programu funkcjonalnego oraz schematów wzajemnych przestrzennych i logicznych relacji.
Dalszym etapem hybrydyzacji bazowego modelu jest zróżnicowanie wysokości poziomów – zmieniające kondycję przestrzeni konkretnych wnętrz, tworzące wstępny układ pożądanego stosunku pustki i masy. Wynikowy układ poziomów połączono pionowym rdzeniem konstrukcji, komunikacji i infrastruktury technicznej. Przegrody pionowe – ściany zewnętrzne są funkcjonalistycznymi elementami wygenerowanymi przez wcześniej przyjęty zbiór kwadratów programowych.
Wytworzone w ten sposób kubatury stanowią stos prostych, podstawowych brył geometrycznych – pudełek, ułożonych jedno na drugim zgodnie z przyjętą dyscypliną organizacji rzutów poziomych i ich wzajemnych przesunięć. Stos poprzesuwanych pudełek fragmentaryzuje stu- metrową wierzę, dzieląc ją na sekcje, przyczynia się do optycznego zmniejszenia masy budynku oraz daje możliwość nawiązania kierunkami poziomymi do wysokości otaczającej zabudowy.
Stos pudełek poprzecinano prostymi poziomymi tworząc pasy przeszkleń oplatające budynek, zapewniając widok 360 stopni.
Największą część muzeum – układ stały galerii, poświęcony konkretnym okresom historycznym, odwrócono tak, aby pierwszy etap zwiedzania - galeria związana z najdawniejszym okresem historii objętej programem (lata 20), znalazła się na szczycie stosu. Niżej następne poziomy poświęcone kolejnym okresom zgodnie z kontinuum czasowym.
Zabieg ten ma na celu oderwanie najstarszego okresu od współczesnego miasta oraz narzucenie drogi zwiedzania całości programu historycznego schodząc stopniowo w dół.
W warstwach kolejnych poziomów galerii wycięto dziury oraz umieszczono schody zgodnie z założoną drogą zwiedzania, po ruchu obrotowym, z góry na dół.
Zapewniono w ten sposób płynne przejście pomiędzy kolejnymi okresami historii mody.
Schodząc w dół przemierzamy przez historię, zbliżając się do okresu współczesnego, jednocześnie przybliżając się do współczesnej tkanki miasta.

Parkowanie i dostawę zorganizowano na poziomie -3, dostępne poprzez windę (dźwig), umieszczoną w zachodniej części działki. Górna część szybu windy osłonięta została kapsułą elipsoidalną wykończoną wysokiej klasy sztuczną trawą. Poza pełnieniem funkcji windy jest też abstrakcyjną rzeźbą wzbogacającą plac.

Skóra

Struktura budynku w całości, począwszy od placu wejściowego po szczyt wierzy została opleciona homogeniczną skórą nawiązującą do materiału bazowego każdego kreatora mody i stanowiącego podstawę każdej kolekcji, czyli tkaniny tekstylnej oraz jej tworzywa – nici, włókien.
Włókna skóry muzeum mody, prowadzone są w dwóch rzędach – jedna warstwa włókien oplata budynek zgodnie z ruchem wskazówek zegara, druga zaś w przeciwną stronę. W ten sposób uzyskujemy rodzaj plecionki, którą następnie modyfikujemy, dostosowując oczka przeplotu i jego gęstość do czynników takich jak warunki oświetleniowe, otwarcia widokowe i ogólna kompozycja.
Włókna „tkaniny” oplatającej muzeum, prowadzone są pod kątem z nieregularnym rozstawem tworząc lokalnie gęstą siatkę lub szerokie oczka przeplotu dające pełne otwarcie budynku.

Konstrukcja. Materiał i kolorystyka

Główny rdzeń komunikacji pionowej stanowi trzon konstrukcyjny, na którym wsparto stropy. Rozwiązanie to uwalnia elewację od elementów konstrukcji dając możliwość zastosowania czystego bezramowego szkła fasadowego.
Pasy ścian zewnętrznych w kolorze białym, oplecione zostały układem kabli – „tkaniną”.
Strukturę tkaniny, tworzą białe kable z tworzywa sztucznego, uzupełnione lekkim stelażem z rurek karbonowych. Na poziomie placu przekształcają się one w stopnie – siedziska.
Wnętrza jednolite materiałowo i kolorystycznie. Utrzymane w bieli, stanowią naturalne tło dla ekspozycji. Zastosowano posadzki z białego betonu impregnowanego żywicą.

Infrastruktura techniczna.

Prowadzenie wszystkich niezbędnych do funkcjonowania budynku instalacji powinno być całkowicie ukryte, a jednocześnie proste, dostępne, łatwe do konserwacji i dostosowane do struktury użytkowej. Prowadzi się je w ścianach traktu komunikacyjnego. Główne pomieszczenia techniczne umieszczono na poziomie -2.