Strona Internetowa firmy Bautech:

www.bautech.pl

Wymogi te spełniają powierzchniowo utwardzone warstwą trudno ścieralną Multitop / Bautop / Extratop, monolityczne nawierzchnie przemysłowe wykonywane w technologii
BAUTECH z betonów ze zbrojeniem rozproszonym w postaci włókien stalowych Baumix i polipropylenowych Baucon. Posadzki przemysłowe w tym systemie projektuje się komputerowo przy użyciu specjalistycznego oprogramowania.
Posadzka na gruncie jest wielowarstwowym układem konstrukcyjnym, w którym warstwą nośną jest spoczywająca na podłożu gruntowym zmodyfikowana podbudowa. Na niej ułożona jest płyta konstrukcyjna z betonu stanowiąca główny element przejmujący obciążenie bezpośrednio od pojazdu, podstawy maszyny lub nóg urządzeń (np. regałów) do składowania.

Przed przystąpieniem do projektowania określa się wymagania dotyczące posadzki:

• wytrzymałość zapewniającą przeniesienie obciążeń statycznych, dynamicznych i udarnościowych
  
• niski skurcz i odkształcalność termiczną
  
• wysoką odporność na ścieranie
  
• odporność na działanie czynników chemicznych, które mogą wystąpić podczas eksploatacji
  
• trwałość kolorów i odporność na starzenie
  
• walory użytkowe, łatwość napraw, konserwacji i utrzymania czystości.

Dwa pierwsze wymagania odnoszą się do betonu i zbrojenia rozproszonego, a pozostałe dotyczą górnej, bezpośrednio eksploatacyjnej warstwy posadzki wykończonej posypką utwardzającą lub masą epoksydową.
Do przeprowadzenia obliczeń niezbędna jest znajomość charakterystyki podłoża i podbudowy. Podbudowę dolną może stanowić warstwa zagęszczonego piasku a podbudowę górną warstwa betonu podkładowego. Podłoże (podbudowa) może być charakteryzowane modułem reakcji określonym jako stosunek obciążenia zadanego na standardową płytę do jej powierzchni i wielkości zagłębienia, wywołanego tym obciążeniem. Można również posłużyć się parametrami geotechnicznymi tych warstw.
Posadzka spełnia zadania eksploatacyjne tylko wówczas, gdy zachodzi ścisła współpraca pomiędzy podłożem gruntowym, warstwą nośną (podbudową) oraz betonową płytą posadzki. Konstrukcja posadzki betonowej nie jest elementem nośnym, lecz spoczywa w sposób ciągły na warstwie nośnej podbudowy. Nie powinna się ona opierać bezpośrednio na ścianach, odsadzkach ław lub stóp fundamentowych, a także na większych, biegnących pod nią, konstrukcjach tuneli lub kanałów. Sposób rozwiązania tych szczegółów powinien zapewniać niezależność pracy statycznej i możliwość wzajemnego przemieszczania sąsiednich elementów.
Bezawaryjna wieloletnia eksploatacja posadzki zależy w znacznym stopniu od nośności podłoża i spoczywającej na nim warstwy nośnej (podbudowy).

Od podłoża gruntowego wymagane jest:

• dobre i równomierne zagęszczenie na całej powierzchni
  
• odpowiednia nośność
  
• uregulowane warunki wodne.

Warstwa nośna (podbudowa) ułożona bezpośrednio na podłożu pośredniczy w przekazywaniu obciążeń z płyty betonowej posadzki i wyrównuje dysproporcje ewentualnego zróżnicowania, np. wysokiego obciążenia eksploatacyjnego płyty i słabej nośności podłoża.
Warstwa poślizgowa usytuowana jest pod płytą betonową posadzki i oddziela ją od warstwy nośnej.

W konstrukcji posadzki na gruncie jej zadaniem jest:

• obniżenie siły tarcia pomiędzy betonem płyty a warstwą nośną
  
• ograniczenie do minimum naprężenia rozciągającego w płycie betonowej
  
• zwiększenie odległości pomiędzy szczelinami w płycie betonowej
  
• wyeliminowanie przenikania wilgoci z podłoża do płyty betonowej
  
• zapobieganie przenikaniu wody z betonu do podłoża
  
• zapobieganie wnikaniu materiału podłoża podczas układania płyty.
  

Posadzka, jako element budowli, musi także spełniać wymagania konstrukcyjne, związane z przenoszeniem obciążeń. Obciążenia mechaniczne, jakie mogą oddziaływać na posadzkę, mogą być równomierne o określonym i nieokreślonym rozkładzie oraz punktowe. Działanie poszczególnych rodzajów obciążeń może być statyczne lub dynamiczne.

Przy doborze składu i właściwości betonu do wykonania posadzki należy uwzględnić:

• odporność betonu na oddziaływanie środowiska, a przede wszystkim odporność korozyjną betonu: chemoodporność, wodoodporność, mrozoodporność, udarność
  
• spełnienie wymagań użytkowych, takich jak: ciągłość, bezpyłowość, łatwość w utrzymaniu czystości
  
• klasę wytrzymałości betonu na ściskanie i rozciąganie, zbrojenie rozproszone w postaci włókien stalowych i polipropylenowych, decydujące o nośności i rysoodporności posadzki w danych warunkach.
  

Wykończenie techniką DST-suchej posypki utwardzającej - zwiększa odporność posadzki na ścieranie (rys), penetrację olejów, smarów, powoduje brak pylenia, antyelektrostatyczność, itp. Utwardzacze produkowane przez firmę Bautech stosowane są w obiektach handlowych, warsztatach, magazynach itp. Stosowanie utwardzacza wszędzie tam, gdzie wymagana jest wysoka odporność na ścieranie, np. w przemyśle ciężkim, zakładach produkcyjnych, elektrowniach.

Alternatywnym wykończeniem posadzek są masy epoksydowe, które cechuje zwiększona odporność chemiczna.
Ich podstawowe zalety to:

• doskonałe parametry przyczepnościowe
  
• niekurczliwość
  
• możliwość układania w bardzo cienkich warstwach
  
• wysoka odporność chemiczna (rozcieńczone roztwory kwasów, zasad i soli, oleje mineralne i maszynowe, rozcieńczalniki itp.)
  
• są bezspoinowe, nieprzepuszczalne dla wody
  
• mają bogatą kolorystykę
  

Szczelinowy podział betonowej płyty posadzki. Ze względu na specyfikę materiałową betonu oraz efekty skurczowo-termiczne i technologiczne w betonowej płycie posadzki należy wykonać szczeliny pionowe. Ich zadaniem jest zapobieganie powstawaniu pęknięć i zarysowań, które w późniejszej eksploatacji mogą dawać początek rozległym defektom.
Podczas projektowania szczelin przyjmuje się następujące zasady:

• proporcje długości do szerokości # 1,5 (zbliżone do kwadratu)
  
• szczeliny powinny przecinać się pod kątem prostym
  
• unikać sytuowania szczelin w pobliżu osi obciążonych pasów ruchu lub pól z największymi siłami skupionymi
  
• uwzględniając wpływy termiczne i skurczowe w posadzce projektujemy dylatacje posadzki wypełniając je sznurami dylatacyjnymi i masą.